‘Mijn nieuwe handicap heb ik in stilte verwerkt
De euforie heb ik niet gedeeld via deze column. Nee, het bereiken van die droom, een handicap onder de 10 heb ik geheel in stilte verwerkt. Apart? Enigszins. Maar ik had het zelf namelijk niet door. Hoe dan? Ik had van de ruim 25 kaarten vorig jaar een paar leuke toppers, een paar hele slechte en het merendeel in m'n buffer gespeeld. Ik zakte van handicap 11,2 een volle punt naar 10,2 en daar was ik dik tevreden mee. Tja, net niet ónder handicap 10 zei ik tegen mijn echtgenoot, maar voor dit jaar is het eigenlijk wel prima.
klik op een afbeelding voor grotere weergave
| Nieuwe handicap, nieuwe club! Aan het einde van het jaar organiseert het bestuur van de vereniging altijd de champions league, oftewel een wedstrijd waaraan alle golfers meedoen die in dat jaar iets hebben gepresteerd binnen de club. De kampioenen tegen de kampioenen zeg maar. Veel oefenen om 3-putts te voorkomen. Omdat ik één van de competities had gewonnen mocht ik meedoen. Ik werd tweede. En die wedstrijd was zonder dat ik het wist qualifying. En zo zakte ik van 10,2 naar 9,5. Yeah! Jaardoel bereikt, ik had het alleen niet meteen door. In oktober besloot ik na rijp beraad ook lid te worden van een "grote" club. Lees: een club met 18 of meer holes die langer zijn dan de twee parren 4 en overige parren 3 die ik tot nu toe heb gespeeld. Ik wilde weten of ik die nieuwe handicap ook speel op lange holes. Het zal geen verrassing zijn: ik weet het niet. Ik heb meteen diverse 18 holes-rondjes geboekt. Om te oefenen. Op de dag dat ik dacht de proef te doen om te kijken of ik in mijn buffer speel, bleek ik ingedeeld met een man en speelden wij samen van de gele teeboxen. Die speelde ik niet in mijn buffer. De week erna idem dito. | En in de week dat ik dacht "nu pak ik de rode teeboxen", bleken de wintergreens in gebruik. Weer geen realistische indruk van mijn score. Wel vreselijk stijve benen, prikkende voetzolen en pijnlijke enkels van de 10 kilometer die mijn lijf niet gewend is te lopen. Ik kan alleen gissen hoe ik ga scoren met die handicap 9,5: redelijk tot goed. De afstanden zijn qua afslaan goed te doen, ondanks dat de clubs met de lange shafts (driver, houten 3) nog niet in mijn routine zitten, kom ik een heel eind doordat de breedte van de baan mij aardig vergevingsgezind is. Waar de twijfel dan in zit? Vervelende 3-putts Die twijfel zit 'm in de putts op de veel grotere greens dan dat ik gewend ben tot nu toe. Ik weet dat ik met regelmaat een drie-putt maak en dat is funest voor je scorekaart. Daar staan nog geen birdies tegenover, dus moet er geoefend worden. Veel. De huidige wintergreens en de telkens door de vorst gesloten oefengreens helpen daar natuurlijk geen meter bij, maar mijn tijd komt. En dan ga ik laten weten of ik die 9,5 ook op 18 lange holes loop; ook zonder spierpijn. Een volgende column meer over spieren, ontspanning, soepelheid en yoga. Gaan yoga en golf goed samen......? |
klik op een afbeelding voor grotere weergave
RSS-feed
