Blog Archives

Scoren met foto’s of golf…..

11/16/2015

Voorafgaand aan mijn columnisten-bestaan, gaf hoofdredacteur Adrienne mij diverse tips ter bevordering van het schrijverschap…. ,,En vanaf heden ga je foto's maken. Op de baan, naast de baan, op weg er naar toe voor mijn part, zorg dat je steeds je gsm binnen handbereik hebt, zodat je bij elke column een leuke afbeelding hebt,’’ adviseerde Adrienne mij ietwat dwingend. ,,Leuk,’’ dacht ik bij mijzelf, ,,dan doe ik eindelijk iets zinnigs met al die afbeeldingen.’’

Dus toen ik in Frankrijk was met mijn echtgenoot brandde de gsm in mijn achterzak. Net als de golftas en -trolley in de achterbak. Zo'n zeshonderd kilometer van huis ligt de stad Epinal. Aan de Moezel. Wij logeerden daar twee nachten. Tijd genoeg om zowel stad als golfbaan te bezoeken.

Ondanks de miezerige regen besloten wij te golfen op de Golf Club des Images d' Epinal. Voor negentien euro kreeg ik een caddieboek en een scorekaart met potlood. Voor dat geld mocht ik negen holes spelen en kreeg ik er gratis hole tien bij die op de terugweg naar het clubhuis lag. Wat een gastvrijheid!

In de baan was niet veel te fotograferen. Geen mooie vergezichten en geen spectaculaire hoogtes die 'overslagen' moesten worden.

Nee, het waren eenvoudige holes, gemakkelijk voor de buffer, geen spannende waterpartijen, blinde holes of anderszins. De ijzeren golfers bij de ingang waren leuk om vast te leggen, meer niet. Jawel, de eerste foto was een feit.

Ik trok een ijzer uit mijn tas...
en sloeg...

Vlakbij het superoude, pittoreske wijndorp Riquewihr in de Elzas, reserveerde ik een paar dagen later eveneens negen holes plus trolley bij Golfclub d' Ammerschwihr.

Ook hier trof ik een aardige juffrouw die mij trakteerde op het standaard caddie pakket. Ik kon bijna niet wachten om mijn balletjes door het heuvelachtige landschap te slaan. Maar waar was de voorspelde zonneschijn? Het hele wijngebied, inclusief golfbaan lag in een dikke wolk mist en de ontbrekende wind zorgde ervoor dat die nevel onbeweeglijk aan de bergen kleefde.Ik had geen zin om de ballen van de flight achter mij om de oren te krijgen en ik vreesde voor mijn eigen balletjes. Daarbij waren de vier gepensioneerde heren voor me ook niet echt een voordeel.

Ik kocht een mandje ballen en klom (ja, klom) omhoog naar de driving range. Zinloos. Alle ballen verdwenen in een wit gordijn dat op nog geen zeventig meter voor mij hing. Nu waren mijn geliefde en ik overtuigd en cancelden onze boeking. Eenmaal in de auto deed ik een vreselijke ontdekking: foto's vergeten te maken! Adrienne..! Help! Ik had natuurlijk bij de driving range kunnen poseren, bij de balie, in de shop of op de parkeerplaats..!?

We stopten de auto. Ik trok een ijzer uit de golftas, deed een handschoen aan, zette een bal op een tee tussen de wijnstokken en sloeg…
Toch nog een foto gescoord, inclusief golfstok, bal én de mist.

Pak van m'n hart.

0 Comments

POETSVROUW

11/16/2015

0 Comments

Met regelmaat haalt mijn golfmaatje, De Diva, mij op voor een rondje golf. We spelen vaak de ladies wedstrijden op de dinsdagochtend of -middag samen, maar het komt ook voor dat we een buitenbaan aandoen. De diva is een zeer sportieve, bijna zeventiger die al jaren golf speelt. Met manlief, met haar zoon en met vriendinnen.

Het grote verschil tussen de diva en mij is niet alleen de leeftijd en de handicap (daar zit een jaar of 15 én punt of 15 verschil tussen). Het is ook de wijze van voorbereiding van een rondje golf, de interesse in de techniek van het spelen van golf en uiteindelijk de uitvoering van de slagen.

Deze week speelden we samen de afsluitende wedstrijd van de zomercompetitie op onze club. Altijd een goed verzorgd evenement en leuk om te zien wie er in de prijzen zijn gevallen.

Tijdens het uitladen van onze spullen ziet De Diva een banaantje uit mijn tas steken met daarnaast een plastic zakje met een paar boterhammen.

"Nooit aan gedacht om brood mee te nemen, laat staan een banaantje", aldus De Diva. "Haal een broodje in het restaurant", adviseer ik haar. "Top dat doe ik", zegt zij, zittend op de rand van de achterbak terwijl zij haar golfschoenen aantrekt.

Ik ben reeds gepakt en gezakt en besluit De Diva wat hand- en spandiensten te verlenen. Haar tas zet ik op de trolley en bind hem in de elastieken. "Lekkere schone, maar-niet-heus, clubjes heb jij in je tas", schater ik naar haar.

0 Comments

De REVANCHE

11/16/2015

0 Comments

De tweede plaats; niet goed genoeg...

Zo, het is achter de rug... de club kampioenschappen. Toch wel de belangrijkste wedstrijd van het jaar, vind ik. In mijn korte golfcarrière was dit de derde keer dat ik meedeed. Er zou dus progressie in de resultaten moeten zitten.

De eerste keer, in 2013, golfde ik anderhalf jaar en vond ik mijzelf rijp om mee te doen. Voor de ervaring, niet om te winnen natuurlijk. Ik eindigde toen in de onderste regionen. Hoeveel slagen ik toen had? Geen idee.

Iemand fluisterde toen tijdens de prijsuitreiking in mijn oor dat ik volgende jaar gemakkelijk kampioen zou kunnen worden.

En dat werd ik ook. Ik werd clubkampioen van Golfclub Sonderland in 2014 ondanks de tien slagen die ik op hole 8 nodig had om de winst naar me toe te trekken.

Djek

0 Comments

Zandvoort. Clubkampioenschappen 2015

11/16/2015

0 Comments

De sterren van de hemel. Werkelijk. Jordan Spieth, ik speelde als Jordan Spieth. Soepel, effectief, heerlijk was het. Mijn kaart toonde parren en een birdie. Ik lachte hartelijk, speelde met flair en zonder zenuwen.

Dit jaar benaderde ik de Clubkampioenschappen dus heel anders. Wat nou stress? Wat nou zenuwen? Mijn naam prijkt toch al op het winnaarsbord in het clubhuis, dus wat zou je je druk maken?

Tot hole acht. Ik dacht aan vorig jaar. Aan tien slagen. Als dat maar goed gaat. NIET doen, NIET aan denken.

Alsof er een elastiek aan mij trok, werd ik naar alle kanten geslingerd zonder enige controle. Ik probeerde de bal naar het groene gras te krijgen. Na negen stroperige slagen bereikte ik de zijkant van de green. Nog vier meter naar de cup. Die viel. Gelukkig.
Met man en macht probeerde ik me te herpakken na de Grote Mislukte hole. Mijn gedachten kreeg ik niet meer positief, ik werd onzeker en instabiel.

,,Haar gezicht staat op onweer,’’ hoorde ik een toeschouwer zeggen. Lekker dan. Ik ergerde me toch al overal aan.

Ik maakte nog wat parren, een birdie en een bogey. Maar die ene hole bleef in mijn hoofd. Ik kon hem niet meer goedmaken, rechttrekken, schrappen of deleten. Ik werd tweede.

Geen driving range, slagen oefenen, korte chips of putts.

Nee, vanaf nu wordt het mindfullness, yoga en positief-denken-boeken lezen. Misschien dat dat helpt om volgend jaar te winnen. Waarom? Ik wil REVANCHE, op mezelf, op de baan.

Maar eigenlijk wil ik gewoon nog wel een keer op het winnaarsbord in het clubhuis.

Djek

0 Comments

Bunkeren met Hoogland, Ger en Montere Mary

11/16/2015

0 Comments

'We zien wel waar de buggy strandt”, lacht Ger. Prijswinnaar en beginnend golfer Ger is blij, dat hij met Mary, een vieve, tachtiger kan meerijden in de buggy. Hij heeft een spiksplinternieuwe knie dus hij weet nog niet hoe die het houdt vandaag.

Drie golfers wonnen op het KLM Open een prijs om mee te spelen in de Grote Hoogland flight. Mary, Ger en mijzelve wonnen een plekje in deze flight met Rob Hoogland, golfer en journalist.Naar aanleiding van zijn boek De Grote Hoogland dat 20 oktober a.s. gelanceerd wordt.

Terwijl ik de weg zoek in de vele handicaplijsten met te kleine cijfers om te achterhalen hoeveel slagen ik mee krijg, vraag ik, ,,Van welke tee spelen we.’’

We besluiten dat Mary en Ger van rood en Rob en ik van geel spelen. Een mooie uitdaging, glimlach ik. Alhoewel Rob met zijn handicap één tiende beter is dan ik, geeft hij mij de eer. De zon schijnt op deze mooie herfstochtend en er is weinig of geen wind. Het gras blijft overal vochtig, wat voordelig is, want de greens zijn hierdoor minder snel.

Na hole twee bedenk ik dat mijn driver vandaag mijn 'vriend' niet is en ik besluit alleen nog met mijn houten drie af te slaan.,,Dat doe je goed. Wat een geweldig wapen heb jij daarmee in je tas!’’ zegt Rob verwonderd. ,,Nog nooit een vrouw zó ver zien slaan als jij!"

Monsterlijk

Gecharmeerd door dit compliment sla ik af op de dogleg van hole 5 en het lijkt wel of m'n bal vleugels heeft. Bijna 200 meter verder komt de bal neer. Out of bounce? ,,Nee hoor,’’ zegt Rob, ,,Die ligt monsterlijk goed zo.’’

Mary blijkt een volleerd chauffeur van de buggy. Ger zit er naast alsof zij samen al jaren 18 holes rijden. De buggy is nog niet gestrand, maar Ger zit er doorheen. Montere Mary spoort hem echter aan en motiveert hem door te spelen.

In de rubriek ‘Uit de bunker’ van deze site, had ik gelezen dat Rob nooit in de bunker ligt. Toen Rob zijn bal in de bunker sloeg, dacht ik, ik heb een primeur! Ik pakte mijn gsm uit de tas, opende het fototoestel en drukte af. Wie ligt hier nooit in de bunker…….?

Op de laatste hole realiseerde ik mij, dat een birdie op deze par vijf ervoor kon zorgen dat ik in mijn buffer speelde.
Met slag drie lag mijn bal ongeveer vier meter achter de pin. Birdiekans, gonste het in mijn hoofd. Rob z'n bal ligt nog geen meter van mij af. ,,Ik geef je een lijntje, laat mij maar eerst,’’ moedigt Rob mij aan. Hij gunt mij die birdie écht.

Hij putt en ik zie hoe de green loopt. Ik doe twee oefenstrokes, putt… en mis. De vermoeidheid breekt mij op. Zelfs de parputt mis ik en maak een 6…

De dag sluiten wij af op het terras. Adrienne zorgt voor en borrel en snacks. Rob belooft mij tot slot een rondje op zijn home course en ik zeg gretig dat ik daar voor open sta. De Grote Hoogland Flight is helaas voorbij, gelukkig heb ik binnenkort zijn boek nog.

Djek.

0 Comments