Van geel slaan…
​Ik doel op het feit dat ik van een uitdagende, korte 9 holes-baan (The Dunes in Zandvoort), naar een lange 18-holes baan, de Haarlemmermeerse, ben gegaan. Natuurlijk hoopte ik dat de handicap die ik op mijn eerste club heb opgedaan stand zou houden onder de nieuwe omstandigheden. Niet zonder slag of stoot (zowel letterlijk als figuurlijk). Dat had ik wel verwacht.

Tenslotte loop ik met 18 holes van geel (met de heren) bijna vier keer zo veel kilometers, is de speeltijd dubbel zo lang en moet ik drie keer zoveel slagen maken. Een opgave. Maar dat heeft ook voordelen, aangezien een streep op een 9-holes-kaart meer de eindscore beïnvloed dat een streep op een 18 holes-kaart. 

Steunzolen & sokken
Uitdagingen zijn er genoeg op die lange baan. Het loopwerk bijvoorbeeld.

Ineens vond ik geen golfschoen meer lekker lopen. Mijn steunzolen irriteerde mij, net zoals de randjes van de sokken bij m’n tenen. En de trolley die na hole 13 steeds zwaarder leek te worden.

Mijn concentratie zakte in het begin steevast weg na een hole of 12. (Op zich logisch, wetende dat ik al jaren ‘hole 10’ met een glaasje doorbreng.)
 
Genoeg om aan te werken dus. En dat heb ik ook gedaan de laatste maanden.
 

Sunlightzeep…
Kramp in mijn voeten is een kwaaltje dat ik al jaren bestrijd met het slikken van magnesium, een stuk sunlight-zeep onder mijn matras en met goede steunzolen.

En die zolen heb ik vernieuwd! Net zoals mijn golfsschoenen.

Nieuwe handicap, nieuwe club!
Aan het einde van het jaar organiseert het bestuur van de vereniging altijd de champions league, oftewel een wedstrijd waaraan alle golfers meedoen die in dat jaar iets hebben gepresteerd binnen de club. De kampioenen tegen de kampioenen zeg maar.

Veel oefenen om 3-putts te voorkomen.
Omdat ik één van de competities had gewonnen mocht ik meedoen. Ik werd tweede. En die wedstrijd was zonder dat ik het wist qualifying. En zo zakte ik van 10,2 naar 9,5. Yeah! Jaardoel bereikt, ik had het alleen niet meteen door.

In oktober besloot ik na rijp beraad ook lid te worden van een "grote" club. Lees: een club met 18 of meer holes die langer zijn dan de twee parren 4 en overige parren 3 die ik tot nu toe heb gespeeld.

Ik wilde weten of ik die nieuwe handicap ook speel op lange holes. Het zal geen verrassing zijn: ik weet het niet.

Ik heb meteen diverse 18 holes-rondjes geboekt. Om te oefenen. Op de dag dat ik dacht de proef te doen om te kijken of ik in mijn buffer speel, bleek ik ingedeeld met een man en speelden wij samen van de gele teeboxen. Die speelde ik niet in mijn buffer. De week erna idem dito.

En in de week dat ik dacht "nu pak ik de rode teeboxen", bleken de wintergreens in gebruik. Weer geen realistische indruk van mijn score. Wel vreselijk stijve benen, prikkende voetzolen en pijnlijke enkels van de 10 kilometer die mijn lijf niet gewend is te lopen.

Ik kan alleen gissen hoe ik ga scoren met die handicap 9,5: redelijk tot goed. De afstanden zijn qua afslaan goed te doen, ondanks dat de clubs met de lange shafts (driver, houten 3) nog niet in mijn routine zitten, kom ik een heel eind doordat de breedte van de baan mij aardig vergevingsgezind is. Waar de twijfel dan in zit?

Vervelende 3-putts
Die twijfel zit 'm in de putts op de veel grotere greens dan dat ik gewend ben tot nu toe. Ik weet dat ik met regelmaat een drie-putt maak en dat is funest voor je scorekaart. Daar staan nog geen birdies tegenover, dus moet er geoefend worden. Veel.
​
De huidige wintergreens en de telkens door de vorst gesloten oefengreens helpen daar natuurlijk geen meter bij, maar mijn tijd komt. En dan ga ik laten weten of ik die 9,5 ook op 18 lange holes loop; ook zonder spierpijn. Een volgende column meer over spieren, ontspanning, soepelheid en yoga. Gaan yoga en golf goed samen......?

Enkele weken geleden deed ik mee aan het golftoernooi voor WarChild op golfbaan Naarderbos. Een paar maanden geleden zag ik de aankondiging van dit toernooi.

Ik deed een oproep op Facebook voor team genoten en binnen vijf minuten was het team én de inschrijving een feit. Wij kochten allen dezelfde golfbroek, besloten het tenue af te maken met een donkerblauwe polo en we waren klaar voor de strijd.

Golfen voor een goed doel is natuurlijk leuk. Je inschrijfgeld gaat (voor een deel) naar het goede doel, de prijzen zijn net even anders en het lijkt wel of het deelnemende publiek vrolijker is dan gewoonlijk.

​Winnen is niet prioriteit nummer één. Nee, dat was in dit geval de stichting die veel goede actie onderneemt om oorlogskinderen te helpen.

Ik durf wel te zeggen dat wij zelfs meer aandacht kregen dan de aanwezige bekende Neder-landers, zoals Wilbert Gieske (GTST), Rob van Someren (Radio 10) en Frits Sissing.
​
Wij speelden best ball en mijn golfmaatje en ik speelden de sterren van de hemel. Met 46 stablefordpunten dachten wij een goede kans te maken op de hoofdprijs (een reis en een toeter van een beker).

Maar helaas, anders dan een mooie speld voor onze birdie op hole 10 viel ons niet te deel. (Hoe wij die birdie maakten kun je zien in het filmpje hieronder)

Stiekem hoopte ik dat mijn bal op hole 16 na één slag in de cup zou rollen. Een pikzwarte cabrio zou ik als beloning krijgen. Maar verder dan de voorgreen kwam mijn balletje helaas niet.

Het toernooi-winnende team had overigens 53 stablefordpunten bij elkaar gespeeld. Monsterlijk! De 19e hole bevatte een zeer goed verzorgde barbecue, luxe hapjes zoals kaaslollies (jammie!) en kipsateh yakitori en een loterij met veiling door oude bekende John Woof. Ook hier niets gewonnen, maar genoten van de sfeer en fijne muziek.

Nederlandse zon
Ik ga de komende periode weer verder trainen. Wie weet win ik dan ook een keer zo'n groot toernooi en verdien ik een golfreis naar een warm land.Vooralsnog doe ik het gewoon met de Nederlandse zon op Nederlands gras!

​Djek

Op stap met eigenaar van Passie4golf Adrienne van der Smagt: Expeditie Golfcentrum Amsteldijk

Amsteldijk - Helaas is mijn achtertuin niet groot genoeg om mijn golf skills te trainen. Ik kom een heel eind met een pitch van vijftien meter, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
​
Datzelfde probleem had Tineke Loogman, eigenaar van Golfcentrum Amsteldijk ook een paar jaar geleden. Zij speelt een behoorlijke goede bal in de top van de golfcompetitie voor gehandicapten (en doet met één arm wat ik met twee (nog) niet kan: een handicap onder de 10 spelen). Zij wilde net als ik haar handicap op peil houden, dus wil zij veel trainen.

Ontwerppotlood
Tijdens een vakantie in Zuid-Afrika brainstormde zij met haar partner over haar gedroomde oefenlocatie dichtbij huis….

Echtgenoot Ger liet er geen gras over groeien en ontwierp een oefencentrum. Met in het achterhoofd een trainings-concept dat zij in Johannesburg hadden ervaren, joeg Ger zijn ontwerppotlood over het vierkante stuk papier.

Tineke was laaiend enthousiast. Een paar jaar later en een aantal verschillende kort-gedingen, overlegvergaderingen en gemeentelijke strubbelingen verder, stond er een trainingscentrum in het weiland van Ouderkerk aan de Amstel bij Amstelveen.

​En in het kader van trainingen om mijn handicap te verlagen (dit jaar wil single handicapper worden), wilde ik wel eens zien wat de negen werelden van golf op Amsteldijk mij te bieden heeft.

Oefenen vind ik leuk, maar de driving range heb ik wel even gezien. Dus ging ik ondanks de koude een oefenronde lopen op de 9-holes-baan van mijn home course.
​
​Ik deed net of ik het niet erg vond dat de vlaggen wapperden in wit-gerijpte, wintergreens met daarin cups als emmers. Ik had een thermo-shirt aan dat aanvoelde als een harnas en ik voelde de inzet van de mouwen in mijn oksels snijden. Comfortabel is anders.
​
In de baan leek het wel of elke bal op de sproeikop van de beregeningsinstallatie terecht kwam.

​Ze schoten alle kanten op. Wat een narigheid! Ik had juist bedacht elke korte slag met de sand- of gapwedge te doen, maar dat pakte totaal verkeerd uit.

Nog ‘wee’ van het mooie kindje dat zo rustig in mijn armen lag, rijd ik naar Zandvoort. Mijn golfmaatje Adrienne en ik zijn uitgenodigd door golfer Hannes van de Stadt, al ruim dertig jaar lid van de Kennemer.

​Als trouwe lezer van Passie4Golf had hij in mijn vorige column gelezen dat ik na mijn eerste Kennemer rondje huiswaarts keerde zonder potloodje met opdruk. Hannes nam gelijk contact op met Passie4golf en besloot een echt Kennemer potloodje beschikbaar te stellen. Het cadeautje neem ik graag ontvangst.

'In de pocket'
Het kerstgevoel dat ik door het kraambezoek nog heb, kan ik behouden want wij hebben afgesproken bij de kerstboom in het clubhuis van de Kennemer. 

De prachtige kerstboom in het clubhuis blijkt een te donkere achtergrond voor de foto’s bij de uitreiking, dus vertrekken wij naar het terras met op de achtergrond de teebox van hole B-1. Ik omhels Hannes, dank hem hartelijk voor de geste en stop het kleinood in mijn achterzak. Die is ‘in the pocket’.

Hannes leidt ons rond in het clubhuis en vertelt over de ins en outs van de twee tafels tellende poolkamer, bibliotheek en de vele zilveren bokalen en bekers. Ook een bezoekje aan de ‘ondergrondse’ puttinggreen die onder het clubhuis is gevestigd, maakt de ‘Kennemer Experience’ compleet. Wij lopen de 9 holes van de B-lus van geel met wintergreens.

Tijdens de ronde vertelt Hannes veel over de wetenswaardigheden over de baan. Vanwege de kerststemming heeft hij speciaal zijn kerstsokken aangetrokken.
​
Onderweg treffen wij greenkeeper Willem die helmgras heeft aangeplant dat uit de Amsterdamse Waterleidingduinen komt: "Waternet is stuifplekken aan het creëren om de originele begroeiing en oude duinvegetatie terug te krijgen, dus hadden zij helmgras over. En het fairwaygras dat ik hier aan het leggen ben komt van de voormalig voetbalclub TZB", aldus Willem.

Ruim vier jaar golf ik nu. Eigenlijk te kort om te weten hoe de Noordwijkse, de Haagse of, veel dichter bij huis, de Kennemer speelt. Speelde moet ik nu zeggen, want de Kennemer heb ik kort geleden bezocht met collega van Passie4golf en golfmaatje Adrienne van der Smagt.

Het waait behoorlijk en we hebben geen last van zonneschijn. Mijn medespeler, bekend op deze baan, adviseert van de rode tees te spelen.

​Ik vind het goed. Als ik nu eerst maar de baan in mag gaan. We staan op de teebox van hole 1. Wij slaan af. Onze horloges vertellen dat na een kleine 180 meter de fairway linksaf buigt en dat klopt exact.

Brok
​
Mijn hart klopt in mijn keel en ik voel met mijn adem een zogenaamd brok opwellen. Ik kijk om mij heen. Sta ik hier echt? Ja, ik sta te golfen op de Kennemer! Mijn droom komt uit.

Na enkele holes zijn wij 'ingedraaid'. Dat wil zeggen enigszins gewend aan de van prikken herstellende greens, de ontelbare konijnenholen, de hard waaiende wind van 6 à 7 Bft en de zeer geonduleerde fairways.
 
Wij lopen inmiddels halverwege hole 3. Plof! Er valt een bal 15 krap meter achter ons neer. De drieheren-flight achter ons heeft geen geduld blijkbaar. Deze 'aanval' komt hard binnen en ik fluf mijn pitch naar de felbegeerde vlag. 

,,Wij wilden wat minder opgejaagd van deze mooie baan genieten,’’ lacht mijn golfmaatje hen toe. ,,Wie was nou dat Pietje ongeduld die ons met zijn bal belaagde", vroegen wij. "Die lelijke man daar met die oubollige bruine broek aan", schaterde een van de drie. En hij wijst naar zijn schuldbewuste golfvriend.

Wij laten hen afslaan en staan versteld van het gemak waarmee zij hun balletje zo'n 220 meter verderop op de fairway leggen. Eén van hen doet dit zelfs met een ijzer.

Wij vervolgen onze weg en hebben een wereldse ervaring. We verdwalen een keer, worden op weg geholpen door de vriendelijke ex-voorzitter en zijn golfmaten, veroveren diverse potbunkers en hebben een onderonsje met de head-pro van de club, Hiddo Uhlenbeck.

‘Lateraal’ drinkwater

Ik zie bij praktisch elke hole de tv-beelden van de KLM-open voor mij en ervaar hoe de pro's moeten hebben staan tobben afgelopen zomer.

​Of niet? Ik vind de baan goed speelbaar. De fairways zijn breed, het water dat aanwezig is zit 'lateraal' diep in de ondergrond ten behoeve van het maken van drinkwater en ik volg het advies van de kenners op: recht slaan.

De drie 'driftige' golfers ontmoetten wij later in het clubhuis. Het blijken geen thuisspelers te zijn. Het zijn spelers bij Old Course Loenen en Houtrakkers die ons opjoegen. 

Zandvoortse linkscourse...

Ruim vier jaar golf ik nu. Te kort om te weten hoe een linksbaan in Engeland, Schotland of Portugal speelt. Sterker nog, ik weet ook niet hoe de Noordwijkse, de Haagse of, veel dichter bij huis, de Kennemer speelt.

Speelde moet ik nu zeggen, want die laatste heb ik kort geleden bezocht met mijn golfmaatje en collega van Passie4golf Adrienne van der Smagt. Ik had geen idee wat mij te wachten stond. Na de verhalen en annekdotes van de golfers om mij heen ga ik nu zelf ervaren hoe het op een club als deze toegaat.

Een alleraardigste ontvangst valt mijn golfmaatje en mij ten deel bij de caddiemaster van de Kennemer. Heel rustig worden door de man allerlei administratieve handelingen verricht. De vriendelijke snor laat zich niet van zijn stuk brengen door twee vol-verwachting-klopt-ons-hart-dames. Hij geeft ons twee papieren flappen die wij aan onze tassen moeten hangen.

Voorzien van scorekaart waaraan een zakje houten tees is geclipt, maar zonder een felbegeerd potloodje met clubnaam en/of logo stappen wij het clubhuis binnen. Een hartelijke, zwart bebrilde, heerlijk mollige ober heet ons welkom.