Scoren met foto’s of golf…..

Voorafgaand aan mijn columnisten-bestaan, gaf hoofdredacteur Adrienne mij diverse tips ter bevordering van het schrijverschap…. ,,En vanaf heden ga je foto's maken. Op de baan, naast de baan, op weg er naar toe voor mijn part, zorg dat je steeds je gsm binnen handbereik hebt, zodat je bij elke column een leuke afbeelding hebt,’’ adviseerde Adrienne mij ietwat dwingend. ,,Leuk,’’ dacht ik bij mijzelf, ,,dan doe ik eindelijk iets zinnigs met al die afbeeldingen.’’

Dus toen ik in Frankrijk was met mijn echtgenoot brandde de gsm in mijn achterzak. Net als de golftas en -trolley in de achterbak. Zo'n zeshonderd kilometer van huis ligt de stad Epinal. Aan de Moezel. Wij logeerden daar twee nachten. Tijd genoeg om zowel stad als golfbaan te bezoeken.
​
Ondanks de miezerige regen besloten wij te golfen op de Golf Club des Images d' Epinal. Voor negentien euro kreeg ik een caddieboek en een scorekaart met potlood. Voor dat geld mocht ik negen holes spelen en kreeg ik er gratis hole tien bij die op de terugweg naar het clubhuis lag. Wat een gastvrijheid!

In de baan was niet veel te fotograferen. Geen mooie vergezichten en geen spectaculaire hoogtes die 'overslagen' moesten worden.

​Nee, het waren eenvoudige holes, gemakkelijk voor de buffer, geen spannende waterpartijen, blinde holes of anderszins. De ijzeren golfers bij de ingang waren leuk om vast te leggen, meer niet. Jawel, de eerste foto was een feit.
​

                                  Ik trok een ijzer uit mijn tas...
                                                                     en sloeg...

Vlakbij het superoude, pittoreske wijndorp Riquewihr in de Elzas, reserveerde ik een paar dagen later eveneens negen holes plus trolley bij Golfclub d' Ammerschwihr. ​

Ook hier trof ik een aardige juffrouw die mij trakteerde op het standaard caddie pakket. Ik kon bijna niet wachten om mijn balletjes door het heuvelachtige landschap te slaan. Maar waar was de voorspelde zonneschijn? Het hele wijngebied, inclusief golfbaan lag in een dikke wolk mist en de ontbrekende wind zorgde ervoor dat die nevel onbeweeglijk aan de bergen kleefde.Ik had geen zin om de ballen van de flight achter mij om de oren te krijgen en ik vreesde voor mijn eigen balletjes. Daarbij waren de vier gepensioneerde heren voor me ook niet echt een voordeel.

Ik kocht een mandje ballen en klom (ja, klom) omhoog naar de driving range. Zinloos. Alle ballen verdwenen in een wit gordijn dat op nog geen zeventig meter voor mij hing. Nu waren mijn geliefde en ik overtuigd en cancelden onze boeking. Eenmaal in de auto deed ik een vreselijke ontdekking: foto's vergeten te maken! Adrienne..! Help! Ik had natuurlijk bij de driving range kunnen poseren, bij de balie, in de shop of op de parkeerplaats..!?
​
We stopten de auto. Ik trok een ijzer uit de golftas, deed een handschoen aan, zette een bal op een tee tussen de wijnstokken en sloeg…
Toch nog een foto gescoord, inclusief golfstok, bal én de mist.

Pak van m'n hart.
​