De sterren van de hemel. Werkelijk. Jordan Spieth, ik speelde als Jordan Spieth. Soepel, effectief, heerlijk was het. Mijn kaart toonde parren en een birdie. Ik lachte hartelijk, speelde met flair en zonder zenuwen.
Dit jaar benaderde ik de Clubkampioenschappen dus heel anders. Wat nou stress? Wat nou zenuwen? Mijn naam prijkt toch al op het winnaarsbord in het clubhuis, dus wat zou je je druk maken?
Tot hole acht. Ik dacht aan vorig jaar. Aan tien slagen. Als dat maar goed gaat. NIET doen, NIET aan denken.
Alsof er een elastiek aan mij trok, werd ik naar alle kanten geslingerd zonder enige controle. Ik probeerde de bal naar het groene gras te krijgen. Na negen stroperige slagen bereikte ik de zijkant van de green. Nog vier meter naar de cup. Die viel. Gelukkig.
Met man en macht probeerde ik me te herpakken na de Grote Mislukte hole. Mijn gedachten kreeg ik niet meer positief, ik werd onzeker en instabiel.
,,Haar gezicht staat op onweer,’’ hoorde ik een toeschouwer zeggen. Lekker dan. Ik ergerde me toch al overal aan.
Ik maakte nog wat parren, een birdie en een bogey. Maar die ene hole bleef in mijn hoofd. Ik kon hem niet meer goedmaken, rechttrekken, schrappen of deleten. Ik werd tweede.
Geen driving range, slagen oefenen, korte chips of putts.
Nee, vanaf nu wordt het mindfullness, yoga en positief-denken-boeken lezen. Misschien dat dat helpt om volgend jaar te winnen. Waarom? Ik wil REVANCHE, op mezelf, op de baan.
Maar eigenlijk wil ik gewoon nog wel een keer op het winnaarsbord in het clubhuis.
Djek
Dit jaar benaderde ik de Clubkampioenschappen dus heel anders. Wat nou stress? Wat nou zenuwen? Mijn naam prijkt toch al op het winnaarsbord in het clubhuis, dus wat zou je je druk maken?
Tot hole acht. Ik dacht aan vorig jaar. Aan tien slagen. Als dat maar goed gaat. NIET doen, NIET aan denken.
Alsof er een elastiek aan mij trok, werd ik naar alle kanten geslingerd zonder enige controle. Ik probeerde de bal naar het groene gras te krijgen. Na negen stroperige slagen bereikte ik de zijkant van de green. Nog vier meter naar de cup. Die viel. Gelukkig.
Met man en macht probeerde ik me te herpakken na de Grote Mislukte hole. Mijn gedachten kreeg ik niet meer positief, ik werd onzeker en instabiel.
,,Haar gezicht staat op onweer,’’ hoorde ik een toeschouwer zeggen. Lekker dan. Ik ergerde me toch al overal aan.
Ik maakte nog wat parren, een birdie en een bogey. Maar die ene hole bleef in mijn hoofd. Ik kon hem niet meer goedmaken, rechttrekken, schrappen of deleten. Ik werd tweede.
Geen driving range, slagen oefenen, korte chips of putts.
Nee, vanaf nu wordt het mindfullness, yoga en positief-denken-boeken lezen. Misschien dat dat helpt om volgend jaar te winnen. Waarom? Ik wil REVANCHE, op mezelf, op de baan.
Maar eigenlijk wil ik gewoon nog wel een keer op het winnaarsbord in het clubhuis.
Djek
RSS-feed
